سلام.
صبحتون به پاکی برف!
برفی که داره میاد و میاد و میاد و چقدر زندگی بخشه!
میان این همه صوفی که احوالاتشان را خوانده ایم، میان این همه صوفی که گاهی به
صفا نسبتشان می دهیم و گاهی به اهل صفه و گاهی نامشان را به مناسبت پشمینه ای
که بر تن دارند صوفی می دانیم، زیاد بوده اند مردان خدا !
از ابوسعید و بایزید و شیخ جام تا خرقانی و جنید و شبلی !
بسیار بوده اند و هر کدام صاحب کرامتی و هر کدام صاحب مریدانی که گاهی در بیان کرامتشان
اغراق کرده اند و ما را از حقیقت دور!
اما آن کسی که تصوف را با عشق پیوند داد ، کسی نبود جز رابعه!
رابعه ، زن عاشقی که برای اولین بار طعم عشق الهی را به تمام مردان خدا چشاند، نقطه ی
آغاز تصوف عاشقانه شد. تصوفی که خدایش بیشتر صفت جمالی داشت تا صفت جلالی.
خدایش مهربان بود، عاشق بود، و سزاوار عشق!
رابعه بود که بزرگی مثل حسن بصری را آنچنان در تب و تاب عشقش گداخت !
رابعه بود که به عشق انسانی مثل خود تن نمی داد که مستغرق بحر الهی بود.
و کسی که باخدا نرد عشق می بازد را چه به دنیا و آنچه در آن است؟؟؟
کاش رابعه بودم.
خالی از این همه تعلق خاطر!
خالی از این همه بی قراری ... این همه بی ثباتی ... این همه دلتنگی!
کاش با تو قرار داشتم ... کاش !
اما رابعه بودن برای من ، برای ما، مقصد دوری است. دست نیافتنی !
من که نمی توانم مثل رابعه باشم ... اما تو چه ؟ تو که همان خدایی.
تو معشوق سزاوار که همانی ... بگذار طعم عشقت را نفسی بچشم!
باید به تو امید داشت. هر چه باشد تو قادری!
بعد نوشت:
اگر درست فهمیده باشم امروز سالگرد شهادت امیرکبیر ایرانه! روحش شاد!
نظرات شما عزیزان:
