سلام.
صبحتون سرشار از امید !
مثل جمله ای بلند، جمله ای مرکب، جمله ای با چند پایه و پیرو، که از تحمل سنگینی این همه
کلمه خسته است، دلتنگ نقطه ی پایانم. نقطه آخر خط!
خوش ندارم پایانم (!) باشد . خدا نکند به (؟) ختم شوم... !
دلم می خواهد جمله ی زندگیم با (.
) به پایان برسد!
با یک لبخند رضایت و آرامش !
پس حالا وقتش نیست، لااقل وقتی نیست که بخواهم بروم... !
حالا که پُرم از 
و دلم بیش از هر وقت دیگری بارانی است.
من دوست دارم وقتی نقطه را سرخط بگذارم که آرام باشم... !
بعدنوشت:
خدایا...
خدایا...
تو با آن بزرگی
در آن آسمانها
چنین آرزویی
بدین کوچکی را
توانی برآورد
آیا؟؟؟؟
استاد کدکنی!
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط راه هشتم
آخرین مطالب
