چگونه است که گاهی آدمی را چنان غرور و خودپرستی فرا می گیرد که گویا باید همه عالم در مقابل او سجده کنند و اگر بتواند حاضر است همه دنیا را تسخیر کند .چرا این آدم ها هیچ گاه حتی یک لحظه حاضر نیستند تا دوست داشتن را بر زبان بیاورند! چرا هیچ گاه حاضر نیستند غرور خود را فقط یک لحظه برای عزیزترین کس خود فرو نشانند تا مبادا لحظات خوبشان تبدیل به ناراحتی نشود! چرا حاضر نیستند به خاطر دل عزیزشان فقط برای یکبار آنچه را میخواهد برآورده کند! و چرا ؟چرا؟ و هزاران چرا که بی پاسخ مانده است.......
این افراد هیچ گاه نمی خواهند کاستی ها و ضعف های خود را بشناسند چون خود را بهترین میبینند. وقتی کسی به این باور برسد که هیچ چیز در این عالم از خود ندارد و همه اعطایی و عاریه ای از سوی دیگری است و همین ها را هم که دارد، موقتی و گذرا و فانی است و موجودی به غایت ضعیف، ناتوان و نیازمند است و اگر او اراده نکند، هر آینه فانی و نابود است و نفس او برای همیشه قطع خواهد شد، دیگر جایی برای خودپرستی، بر خود بالیدن، تکبر، جسارت و خودخواهی او باقی نمی ماند . چرا که چیزی از خود ندارد تا بدان فخر فروشد . حتی خود او نیز عاریه ای است
ای کاش در آن لحظه که تقدیم تو شد ،هستی من
می سپردم که مراقب باش ،جنس این جام بلور است
پراز عشق و غرور است .مبادا بازیچه شود .
می شکند.
از دکتر علی شریعتی
نظرات شما عزیزان:
