اگر اندكی دقت كنید، متوجه خواهید شد كه شما آگاهانه و یا ناخود آگاه به دنبال دوست هستید. اما آیا تا كنون فكر كرده اید كه چرا برخی از دوستی ها پایدار و برخی ناپایدار هستند؟ اصلا چرا انسان نیاز به یک دوست و همدم دارد؟ ارتباط یک دوست با شما مطمئنا تفاوت های زیادی دارد با ارتباط شما با پدر، مادر، خواهر، برادر و گاهی هم همسر. مطمئنا هر انسانی دوستی انتخاب می کند که در درجه اول قابل اعتماد باشد چون قرار است تمام حرف هایی که در سینه دارد با او بازگو کند، حرفهایی که شاید به هزاران دلیل نتوانست حتی به نزدیکترین کس خود بگوید و این را می توان در واقع درد و دل تعبیر کرد.اصلا چرا باید انسان با عزیزترین کسان خود راحت نباشد و حرف های خود را در نزد یک غریبه بازگو کند و با یک غریبه بیشتر احساس راحتی داشته باشد تا نزدیکان. انسان همیشه نیاز دارد تا حرف هایی که همیشه در گوشه دلش سنگینی میکرده بازگو کند تا یک جور تخلیه شود و حتی در مورد آن حرف ها با او مشورت کند. شاید یک دوست بیشتر از هر کس دیگر برای شما وقت صرف کند تا نزدیکان شما، شاید بارها از نزدیکانتان درخواست کرده باشید تا در مورد موضوعی صحبت کنید و آنها توجهی به شما نکرده باشند! مطمئنا مشکلاتی از این قبیل سبب میشود تا انسان به کسی به عنوان یک دوست پناه ببرد وگرنه چه کسی بهتر از نزدیکان شما می تواند برای شما یک دوست واقعی باشند! در ضمن یک دوستی زمانی می تواند پایدار باشد که اول خود شما وفاداریتان را به طرف مقابل نشان دهید، اول شما نسبت به او قابل اعتماد باشید و حرف های او را همچون گنجینه ای در دل خود حفظ کنید تا بتوانید اعتماد او را به خود جلب کنید و به عقیده من حفظ یک دوستی واقعی فقط و فقط به خود شما برمیگردد...
نظرات شما عزیزان:
