سحرگاه است : هوا سرد است،لباس یکی‌ از دوستانم یا بهتر بگویم رفیق قهرمانم،مناسب نیست .

از این بابت نگرانم،نکند لحظهٔ‌ اعدام،لرزش اندامش باعث خوشنودی دشمن شود.

سحرگاه است:سرما بیداد می‌کند هر دم،چنانچه خوب دیدم از دور،

از دهان یکی‌ از دوستانم یا بهتر بگویم،رفیق قهرمانم،وقت اعدام

زمانی‌ که میگفت:زنده باد ایران،بخار خارج میشد ولی‌،با همان پیراهن پاره و خونینش،نمیلرزید.

سحرگاه است:برف از آسمان می‌بارد اینک،

پس از اعدام یکی‌ از دوستانم یا بهتر بگویم،رفیق قهرمانم،تنم لرزید از اینهمه بی‌ خدائی

خوب درک کردم آن زمان این جمله را:

هرکه بامش بیش،برفش بیشتر

هرکه ترسش بیش،ظلمش بیشتر...

نگاشته شد به قلم: هادی اسفندیاری