میخواستم درمورد یه چیزی باهاتون صحبت کنم....
درموردفرهنگ مون....
درمورد یه عادت بد....
چرا ما نمیتونیم مثل اروپایی ها یا حتی امریکایی ها وقتی با یکی مشکل داریم رو در رو باهاش حرف بزنیم نه پشت سرش؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!؟؟!؟!!؟!!!!
خب این یه مسئله خیلی مهمه چون عواقب بدی داره....
ما میتونیم خیلی راحت بریم و با کسی که باهاش مشکل داریم بگیم
-دلیل این رفتارت چیه؟
یا
-میشه بگی چی شده یا من چیکار کردم؟؟؟؟
واقعا گفتن این کلمات اینقدر سخته؟؟؟
یا شاید میترسیم که متفاوت به نظر بیایم؟؟
به هرحال من روانشناس نیستم که بخوام آسیب شناسی کنم فقط در حدی که آزارم میده نوشتم.....
شاید تو خیلی از فیلم های آمریکایی دیده باشین که چقدر راحت درمورد اختلافاتشون صحبت میکنن و زندگی مسالمت آمیزی دارن....
شاید به خاطر همین مساله است که ما خیلی به غیبت کردن عادت داریم...
ولی این حرفای من کاملا جنبه ی شعاری داره چون خودم اصلا اهل این حرفا نیستم البته تصمیم گرفتم که باشم چون دیگه نمیخوام از جانب دیگران (به نظر خودشون)گناهکار واقع بشم....
وقتی یه نفر دلیل رفتارهایی که داره رو نمیگه و شما دچار تناقض و سردرگمی میشین بهتره که خودتون برین و ازش بپرسین با وجود این که این کار وظیفه اون بوده....
پ.ن.شما هم اگه خواستین میتونین نظرتونو راجع به این مقوله بگین.خوشحال میشم
پ.ن.تا ۲ماه دیگه خبرای خیلی خوبی میرسه پس منتظر باشین
نظرات شما عزیزان:
